Toen ik 17 jaar was ontwikkelde ik anorexia. Minder snoepen werd minder eten, minder eten werd minder hoofdmaaltijden, minder hoofdmaaltijden verkleinden naar minimale porties, totdat al het eten te veel voelde. Constant calorieën tellen, schuldgevoel over wat ik gegeten had, angst voor wat ik nog zou gaan eten en uren lang piekeren over hoe ik kon afvallen. In deze hel heb ik 4 jaar geleefd. Via mijn beste vriendin kwam ik in aanraking met PRI. Hier leerde ik hoe niet eten een coping was geworden en kwam ik achter de onderliggende oorzaak.
Een eetprobleem hoef je niet aan de buitenkant te zien. Sterker nog, het gaat helemaal niet over de buitenkant. Het gaat niet over te dik of te dun. Het gaat over de strijd in je hoofd. Het gaat over jezelf eten moeten ontzeggen, of juist een oncontroleerbare hunkering naar eten voelen en niet meer kunnen stoppen. Iemand kan een gezond lichaam hebben, maar geen gezonde geest. Die ongezonde geest, daar gaat het om. Niet willen eten is in mijn visie en ervaring een afleiding voor onderliggende pijn. Het is een manier om jezelf te verdoven, om deze pijn niet onder ogen te hoeven komen.
De meesten cliënten die van anorexia herstellen, doen dit op wilskracht. Ze krijgen een eetlijst mee naar huis en moeten keer op keer hun angst voor dit eten aangaan. In sommige situaties wordt er zelfs (dwang)sondevoeding ingezet, om op deze manier een hoger gewicht te bereiken. De strijd tegen anorexia voeren op basis van wilskracht is uitputtend en slopend. En wanneer er niets gedaan wordt aan de onderliggende pijn, blijft de oorzaak van het eetprobleem bestaan en is de kans op terugval groot. Misschien zien we in de GGZ daarom zoveel terugvallen bij cliënten met eetproblemen: de behandeling is dikwijls alleen op symptoomniveau.
In mijn PRI behandeling ging het helemaal niet over eten en calorieën. Ik leerde in de sessies welke oude pijn bij mij werd afgedekt door middel van mijn anorexia. Ik begreep dat ik niet wilde eten om de oude pijn uit mijn jeugd niet te voelen. Telkens wanneer ik in een situatie kwam die mij, onbewust, deed denken aan eerdere pijnlijke ervaringen, stopte ik weer met eten. Totdat ik de oude pijn kon voelen, deze in het verleden kon plaatsen en het heden kon zien voor wat het was. Ik kon hierdoor mijn coping, namelijk het stoppen met eten, loslaten. Stapje voor stapje ging het beter. Wat voelde dit bevrijdend! En nu, 10 jaar later, gaat het nog steeds goed met mij. Ik heb nooit een terugval gehad en ik kan weer genieten van eten. Ik ben het levende bewijs dat herstellen van anorexia echt kan!
Lees hier meer over PRI behandeling bij eetproblematiek.